Amarrarme así polas cadeiras.
Achegarme
a ti con firmeza.
E nun
impulso... zas!
Mentres,
solto un berro enxordecido pola túa man que me tapa a boca nese intre...
E miro
cara atrás, pensando: que estás a facer?
Un
pensamento que se desvanece de xeito case instantáneo, polo pracer que me
provoca a idea da túa dura batuta no meu interior...
O que
semellaba un atrevemento pola túa parte, deixa de selo, porque nese intre sinto
a humidade entre as miñas pernas...
Desexo
esa batuta no meu interior, a túa...
Tanto
ten o lugar ou as miradas alleas, só necesito que ela dirixa a nosa melodía, de
xemidos e suspiros harmoniosos... ah... ah...
Ata
chegar ao clímax da nosa obra.
